เมื่อไม่นานมานี้

มีคุณป้าท่านนึง

inbox  มาปรึกษาผมว่า....

เขาฝึกโยคะมาประมาณเกือบ 20 ปีแล้ว(พอๆกับผมเลย)

เมื่อก่อนก็ฝึกยืดๆเหยียดๆ...อยู่ที่บ้าน

ก็ไม่ได้จริงจังอะไรมาก....

ก้มๆเงยๆ.....พอตึงสบาย...เหนื่อยก็นอนพัก

ฝึกมาเรื่อยๆก็รู้สึกว่า....

ไม่ปวดไม่เมื่อย....และมีสุขภาพที่ดีงาม

แต่ทว่า....

พักหลัง....ความขี้เกียจ...ก็เริ่มกัดกร่อนจิตใจ

ผืนเสื่อ....เริ่มมีเห็ด...และหยากไย่ขึ้น

ความปวดเมื่อย....เริ่มแทรกซึมทั่วสรรพางค์

จึงดำริว่า

“คงต้องหาคนบังคับ...ให้เราฝึกโยคะแล้วล่ะ”

—

จึงไปหาฝึกที่สตูโยคะ...ใกล้ๆบ้าน

และแล้ว......

ครูH(นามสมมุติ)”เกร็งต้นขา...เก็บสะโพก...ขมิบก้นด้วยครับป้า”

คุณป้า               “อ่าค่ะ”

ครูA(นามสมมุติ)”เกร็งหน้าท้อง.....คลี่สะบักด้วยค่ะป้า”

คุณป้า                “อ่าค่ะ”

ครูC(นามสมมุติอีกแล้ว) “งอขา 90องศาครับ ท่าจะได้สวยๆ”

คุณป้า             “โอย..ป้าอยากแข็งแรง..ไม่อยากได้ท่าสวย”

—

หลังจากนั้น.....

คุณป้าก็เริ่ม......บาดเจ็บตามร่างกาย

ทั้งบ่า สะบัก   ไหล่ หลัง

คุณป้า     “ครูนินคะ....ตกลงโยคะต้องเกร็งนู่นขมิบนี่

                 เพื่อให้ท่าสวยใช่ไหมคะ”

ครูนิน       “เอ่อ..นี่มันคำถามล่อเป้าชัดๆเลยครับป้า!!!”

==============================

ผมอยากจะบอกว่า

ถ้าการเราทำท่าต่าง.......ให้สวยงาม.....

แล้วทำให้เรามีสุขภาพกาย.....ที่ยอดเยี่ยม

ทำให้สุขภาพจิตเราชื่นบาน....

มันคือ.....โยคะ....อย่างแน่นอนครับ

แต่ถ้า.....อาสนะที่สวยงามเหล่านั้น

ทำให้เราเจ็บนั่นเจ็บนี่...มิว่างเว้น

อืม......มันก็น่าคิดนะครับ..

ว่านี่ใช่     **โยคะ**   หรือเปล่า!????

ขอให้สุขภาพดีจงสถิตย์แก่ท่าน

ครูนินสกายวอล์กเกอร์